علی شینی دشتگل؛ سعید برومند نسب؛ عبدعلی ناصری
چکیده
بالا بودن تبخیر، دمای هوا و کیفیت نسبتاً پایین آب آبیاری، از مهمترین عوامل محدود کننده آبیاری نیشکر در خوزستان هستند. بهنظر میرسد که با توجه به سوابق پژوهشهای انجام شده، آبیاری قطره‌ای زیرسطحی با اعمال مدیریت مناسب، موفق عمل نماید، لذا بههمین منظور اثر اعماق کارگذاری 15، 20 و 30 و فاصله 75 سانتیمتری قطرهچکانها و ...
بیشتر
بالا بودن تبخیر، دمای هوا و کیفیت نسبتاً پایین آب آبیاری، از مهمترین عوامل محدود کننده آبیاری نیشکر در خوزستان هستند. بهنظر میرسد که با توجه به سوابق پژوهشهای انجام شده، آبیاری قطره‌ای زیرسطحی با اعمال مدیریت مناسب، موفق عمل نماید، لذا بههمین منظور اثر اعماق کارگذاری 15، 20 و 30 و فاصله 75 سانتیمتری قطرهچکانها و مقایسه با آبیاری معمول اراضی نیشکر بهعنوان شاهد (کنترل)، بر روی بهرهوری آب و عملکرد نیشکر در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی بررسی شد. نتایج تجزیه واریانس صفات کمی نشان داد که عمق کارگذاری قطرهچکانها، از لحاظ عملکرد در سطح یک درصد و از لحاظ صفات ارتفاع ساقه، تعداد ساقه در هکتار و بهرهوری آب به ازای نیشکر و شکر تولیدی، در سطح پنج درصد اختلاف معنیدار بود. با توجه به نتایج صفات کیفی، اثر تیمار عمق کارگذاری قطرهچکانها، در کلیه صفات، غیرمعنی دار بود. در عمق کارگذاری 20 سانتیمتری قطرهچکانها، بالاترین بهرهوری آب به ازای نیشکر و شکر تولیدی بهترتیب میزان 1/6 و 73/0کیلوگرم بر متر مکعب و کمترین بهرهوری آب به ازای نیشکر و شکر تولیدی، در تیمار شاهد بهترتیب میزان 2/4 و 51/0 کیلوگرم بر متر مکعب بهدست آمد. در نتیجه بهرهوری آب در تیمار شاخص انتخابی (عمق کارگذاری 20 سانتیمتر)، به ازای نیشکر و شکر تولیدی، افزایش بیش از 30 درصدی بهرهوری آب را نسبت به آبیاری معمول مزارع (شاهد)، بهدنبال داشته است. نتایج توزیع شوری در اطراف قطرهچکانها نیز نشان داد که تحت شرایط آبیاری قطره‌ای زیرسطحی با آب شور، کمترین مقادیر شوری همواره به‌صورت یک محدوده در اطراف قطره‌چکان دیده شد و با فاصله گرفتن از قطرهچکانها، شوری افزایش یافته و نمک‌ها بیشتر در محدوده جویچه‌های طرفین قطرهچکانها متمرکز شده‌اند، به‌طوری‌که بیشترین میزان شوری در کف جویچه اتفاق افتاد و در روی پشته که لوله قطره‌چکان‌دار و در طرفین آن دو ردیف نی کشت شده بود، کمترین میزان شوری حادث شد.
علی شاهنظری؛ میرخالق ضیاتبار احمدی؛ قاسم آقاجانی مازندرانی
چکیده
برنج پس از گندم مهمترین محصول کشاورزی در جهان می باشد و ایران با تولید حدود دو میلیون تن برنج در سال از این نظر دارای جایگاه ویژه ای است. با توجه به بحران خشکسالی و مصرف بالای آب در اراضی شالیزاری، ارایه راهکارهایی برای افزایش راندمان های آبیاری می تواند بسیار مفید واقع گردد. در این راستا، هر ساله اراضی شالیزاری زیادی در استان های شمالی ...
بیشتر
برنج پس از گندم مهمترین محصول کشاورزی در جهان می باشد و ایران با تولید حدود دو میلیون تن برنج در سال از این نظر دارای جایگاه ویژه ای است. با توجه به بحران خشکسالی و مصرف بالای آب در اراضی شالیزاری، ارایه راهکارهایی برای افزایش راندمان های آبیاری می تواند بسیار مفید واقع گردد. در این راستا، هر ساله اراضی شالیزاری زیادی در استان های شمالی کشور تسطیح می شوند که در این مطالعه نقش تسطیح اراضی بر پارامترهای بیلان آبی، راندمان مصرف آب و بهره وری آب مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق در شهرستان قائمشهر (استان مازندران) و با مقایسه دو زمین سنتی و تسطیح شده شالیزاری به مساحت های 9/1 و 67/5 هکتار برای واریته زودرس طارم محلی انجام شده است. دبی های ورودی و خروجی به وسیله پارشال فلوم های سه اینچی اندازه گیری و برای تعیین تبخیر و تعرق و نفوذ عمقی از دو عدد لایسیمتر ته باز و یک عدد لایسیمتر ته بسته به ابعاد 50 در 50 در 50 سانتی متر در هر یک از تیمارهای مورد آزمایش، استفاده شد. نتایج نشان داد که در اراضی سنتی و تسطیح شده شالیزاری به ترتیب، راندمان مصرف آب 9/62 و 73 درصد، بهره وری از آب 476/0 و 575/0 کیلوگرم بر مترمکعب، تبخیر و تعرق 2/468 و 5/477 میلیمتر و نفوذ عمقی 3/196 و 8/147 میلیمتر گردید با توجه به بررسی پارامترهای بیلان، می توان نتیجه گرفت که کاهش 25 درصدی پارامتر نفوذ عمقی در اراضی تسطیح شده در مقایسه با اراضی سنتی، عامل افزایش 10 درصدی راندمان آبیاری است.
